Tijdens mijn secretariaatswerkzaamheden voor een internationale branche-organisatie komen er soms bijzondere verhalen ter tafel. Zo klopte er onlangs een goededoelenorganisatie aan met een vraag. Zou een leverancier van satellietbeelden willen meewerken aan een betere wereld? Die zou gratis enkele mooie datasets van Boston ter beschikking kunnen stellen voor onderzoek.
Een welwillende partij was snel gevonden. Helaas, zelfs op de meest eenvoudige vragen bleef de goededoelen-organisatie het antwoord schuldig. Eerst ging om de gewenste periode, de benodigde resolutie of het aantal spectrale banden, het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Daarop werd de vanuit Amerika opererende satellietbeelden-specialist ongeduldig. Immers, er was niet gerekend op maatwerk. Daarna werden na enkele maanden eindelijk de coördinaten van de gebiedsgrenzen doorgegeven. Echter, niemand was nog verbaasd dat er niets van leek te kloppen. Wel zat er een begeleidend briefje bij. “Dit zijn de coördinaten van Boston, we zijn erg benieuwd naar de beelden van dit stedelijke gebied.” De meegeleverde coördinaten wezen zo op het eerste gezicht enkele duizenden mijlen de zee in.
Om nu voor de zoveelste keer een wedervraag te stellen, dat werd een beetje pijnlijk. “Weet je wat ik doe?” stelde de leverancier van het beeldmateriaal voor, “We maken een mooi pakket voor ze waar ze gegarandeerd blij mee zijn. We pakken het zomerseizoen en het winterseizoen en selecteren zelf wel een gebied dat de stadsgrenzen van Boston respecteert.” Mijn opluchting was groot. Hoewel het altijd fijn is om uit idealisme vrijwillig iets bij te dragen, het moet natuurlijk zowel voor de gevende als voor de ontvangende partij een beetje gezellig blijven.
Om eerlijk te zijn, het voorval was alweer naar de achtergrond van mijn gedachten geschoven toen er een nogal pinnige e-mail binnenkwam van de ‘charity’. Of ik de volgende keer misschien een bedrijf uit kon zoeken dat ten minste even de moeite zou kunnen nemen om even te kíjken naar opgegeven locatie. Wel verdorie, dacht ik. Hadden ze kennelijk toch ontdekt dat de gebiedsgrenzen geïmproviseerd waren! Ik moest er even niet aan denken: wéér een ZOOM-sessie met de Amerikanen. Ik overwoog om de mail terzijde te schuiven. Toch las ik door.
‘Wat ons een beetje stoorde, was de gemakzucht. Sommige Amerikanen gaan er maar vanuit dat alles altijd maar om hun eigen land draait’. Nou ja, zeg: nog brutaal worden ook! ‘Beste Remco, zou je het nog één keertje voor ons willen proberen? Zeg maar tegen ze dat we Boston vrij goed kennen. Ons hoofdkantoor staat er. Ja, aan de oostkust. Wij zitten in Boston, Lincolnshire, Engeland.’
Deze column verscheen eerder in www.bignieuws.nl
